Normalleşirsek aynı tas aynı banyo devam edecek.

Öncelikle önceki şoklardan edindiğim deneyimleri aktarmaya çalışayım:

Depremin ilk günlerinde millet olarak bir araya gelip elimizden geldiğince yardım etmeye çalışıyoruz. Nitekim Maraş depreminde de böyle olmuştur. Kimimiz para, kimimiz yemek, kimimiz kıyafet gönderdi. STK’lar ve gönüllüler deprem bölgesine koşarak özverili bir şekilde çalıştılar.

Bazı eksiklikler, gecikmeler ve uyumsuzluklara rağmen devlet kurumları da işin içindeydi.

Herkes elinden gelenin en iyisini yapmaya çalıştı.

Asıl sorunlar bu süreçten sonra başlıyor.

Deprem ve afet bir süre sonra yavaş yavaş gündemden kayboluyor. Afetten 2-3 ay sonra ülke ‘normal’e dönüyor ve depremzedeler kendi şanslarına bırakılıyor. Bu daha önceki depremlerde de oldu.

Korkarım tekrarlanacak…

O yüzden ‘normalleşmeyelim’ diyorum.

Çünkü ‘normalleşirsek’:

– Depremzedelerin yaralarının gerektiği gibi sarılıp sarılmadığını takip edemiyoruz.

– Depremzedelerin yemek, iş ve barınma ihtiyaçlarının karşılanıp karşılanmadığını takip edemiyoruz.

– Depremde anne ve babasını kaybeden çocukların geleceğini garanti edemeyiz. Kötü niyetli kişi ve grupların eline geçmesini engelleyemiyoruz.

– Bizi bekleyen yeni depremlerle ilgili koruyucu önlemlerin alınıp alınmadığını takip edemiyoruz. Yetkilileri bu konuda önlem almaya zorlayamayız.

– Bizden tahsil edilen beyin sarsıntısı vergilerinin nereye harcandığının hesabını soramayız.

Daha yüzlerce sakıncayı da buraya yazmak mümkün; Ne kadar çok düşünürseniz, o kadar çok aklınıza gelecektir.

Lütfen bu dezavantajlarla ‘normalleşmeyin’. En azından beyin sarsıntısı hakkında beğendiğiniz bir gönderiyi sosyal medya gönderilerinize sabitleyin. Öyle bir iğneleyin ki, sosyal medyaya her girdiğinizde gözünüze çarpan ilk şey gerçek olsun.

Düzeltin ki depremzedelerin endişelerinin devam ettiğini her gün hatırlayalım.

Lütfen ‘normalleşmeyelim’.

instagram